Niet kunnen zien, dat een ander iets heeft. In het eerste geval is men zelf niet in het bezit van de zaak, die men (een ander) benijdt. Bij misgunnen kan men zelf in het genot van iets zijn, maar niettegenstaande dit, een ander het genot willen ontzeggen, omdat men het hem niet gunt. Men misgunt iemand iets, omdat men hem een kwaad hart toedraagt; om de zaak zelf is het hierbij minder te doen. Wie iemand eene zaak benijdt, gunt haar daarom niet aan een ander, omdat hij haar voor zich zelf verlangt. Benijden staat echter niet altijd in zulk eene ongunstige opvatting, b.v. hoe benijd ik u die vastheid van geloof! Ik benijd u die diamanten, maar daarom misgun ik ze u niet.

Een ander niet in 't genot of het bezit van iets kunnen zien.

Misgunnen duidt aan, dat men over dat bezit van een ander ontevreden is. Men kan zelf wel iets dergelijks bezitten, maar toch kan men uit vijandschap niet zien, dat een ander het ook heeft. Misgunnen stelt dus vooral den persoon, niet zoozeer het voorwerp (of het genot) op den voorgrond. Hij misgunt mij dit genoegen, wil dus zeggen: hij draagt mij een kwaad hart toe en daarom kan hij niet zien, dat ik een genoegen smaak.

Benijden onderstelt, dat men het bezit (of genot) voor zichzelf verlangt, doordat men het zelf niet heeft. Men kan dus een ons geheel onbekend persoon benijden om zijn fiets; men behoeft hem dat rijwiel volstrekt nog niet te misgunnen. — Soms heeft benijden de ongunstige beteekenis verloren, bijv. ik benijd u waarlijk uw mooien tuin; men wil door deze uitdrukking den tuin des te sterker prijzen, zoodat deze zegswijze meer als vleierij moet opgevat worden.