Het gevoel, dat door het lijden van een ander bij ons wordt opgewekt. Medelijden, mededoogen en deernis geven te kennen, dat het lijden van anderen ons gevoelig aandoet of treft, terwijl men bij erbarming en ontferming denkt aan een meerdere, die in staat is om dengene, met wien hij deernis of medelijden gevoelt, te helpen. In medelijden en mededoogen geeft het eerste lid, mede, te kennen dat men met den ongelukkige gevoelt, lijdt of smart ondervindt. Deernis geeft eigenlijk alleen het leed gevoel, het leedwezen over eens anders ongeluk te kennen, doch is thans ongeveer hetzelfde als medelijden; het wordt echter bijna alleen gebezigd in den hoogeren stijl. Wie deernis gevoelt kan geheel lijdelijk blijven, ontferming en erbarming daarentegen onderstellen het aanwenden van eene poging tot leniging der smart. Een kind, dat door zijn vertoornden vader gekastijd wordt, roept zijne ontferming in. d. i. smeekt hem, zich door zijn lijden te laten verteederen, en er de oorzaak van te doen ophouden. Gelijk uit dit voorbeeld blijkt, wordt ontferming bij voorkeur gebezigd van een medegevoel, dat niet bij den eersten aanblik ontstaat, maar eerst langzamerhand wordt opgewekt. Ontferming en erbarming worden echter weinig gebruikt.