Gelooven, dat iemand oneerlijk of slecht is.

Mistrouwen wijst op gebrek aan vertrouwen; wij mistrouwen iemand, als wij hem niet kennen, of door zijn uiterlijk of vleitaal gewaarschuwd worden, dat wij met hem bedrogen zouden uitkomen. „O, mistrouw 't Sirenenzingen, Bouw niet op 't geluk, mijn kind!" De koopman prees zijn waar zoo uitbundig, dat ik hem wel moest mistrouwen.

Wantrouwen is sterker; een feit is voorgevallen, waardoor ons vertrouwen in iemands eerlijkheid of goede trouw geschokt is; het is nog wel geen volkomen zeker bewijs voor zijn oneerlijk of slecht karakter, maar alle omstandigheden pleiten in het nadeel van den gewantrouwde. Sedert ik mijn vriend op een leugen betrapt heb, wantrouw ik hem. — Wantrouwen en mistrouwen zien op toekomstige handelingen, verdenking daarentegen heeft betrekking op het verleden. Het wijst een sterk vermoeden aan, dat iemand iets slechts bedreven heeft. Daar hij onder verdenking stond medeplichtig aan den moord te zijn, is hij in hechtenis genomen.