In eindelijk ligt soms het bijdenkbeeld opgesloten, dat het einde eener zaak ons om de eene of andere reden de levendigste belangstelling inboezemt. In die gevallen laat eindelijk zich niet met ten laatste verwisselen. Ten laatste gebruikt men na eene opsomming, om te kennen te geven, dat er niets meer volgt. Bij ten slotte beschouwt men de verschillende voorgaande punten als te zamen één geheel uitmakende met hetgeen volgen moet. Eindelijk heb ik dan het doel van mijn streven bereikt! Gij zijt daar dus eindelijk; wat heb ik naar u verlangd! Eindelijk nam de ziekte een gunstigen keer. Ten slotte beschouwde hij de zaak in haar geheel.