wankelen
als woordenboektrefwoord:
- wankelen:
- (gewankeld), onvast gaan ; weifelen.
als trefwoord met bijbehorende synoniemen:
- wankelen (ww) :
- schommelen, wiebelen, tuitelen
- wankelen (ww) :
- aarzelen, haperen, weifelen
- wankelen (ww) :
- strompelen, waggelen
als synoniem van een ander trefwoord:
- weifelen (ww) :
- twijfelen, wankelen, draaien, aarzelen, treuzelen, haperen, schromen, dubben, dralen, rondtasten, in dubio zijn, flotteren, walen
- schommelen (ww) :
- wankelen, schudden, schokken, slingeren, zwaaien, wiegen, wiebelen, heen en weer gaan, waggelen, deinen, bengelen, wiegelen
- twijfelen (ww) :
- wankelen, huiveren, aarzelen, in twijfel staan, terugdeinzen, schromen, dubben, weifelen, in dubio staan
- aarzelen (ww) :
- twijfelen, wankelen, treuzelen, haperen, terugdeinzen, schromen, dubben, dralen, weifelen, talmen
- balanceren (ww) :
- wankelen
woordverbanden van ‘wankelen’ grafisch weergegeven
in Charivarius' Een Ander Woord (1945):
- aarzelen:
- dralen, weifelen, twijfelen, talmen, wankelen, schoorvoeten, vrezen, schromen, terugdeinzen, dubben, marren
- wankelen:
- aarzelen
- wankelen:
- wiebelen
- wiebelen:
- wankelen
in het Handwoordenboek van Nederlandsche Synoniemen (1908):
Om het evenwichtspunt zich bewegen, niet vaststaan. Wankelen zegt men van groote zaken, die op een breed grondvlak staan; de toren wankelde. Van personen wordt het gebruikt in eigenlijken zin voor dreigen te vallen: in figuurlijken zin voor neiging betoonen om om te slaan of van meening te veranderen, en voor niet vaststaan in beginselen. Waggelen wordt alleen in eigenlijken zin gebruikt voor zich slingerend bewegen en daardoor dreigen te vallen. Met wankelende schreden gaan. Hij wankelde en stortte neer. De staatsman wankelde. Hij waggelde de kamer uit. Zeelieden hebben gewoonlijk een waggelenden gang.
in Woordenboek der Nederduitsche synonimen (1821), band 3, blz. 326:
woorden met een verwante vorm:
bij andere sites:
debug info: 0.004 c
