idiom (zn):
идио́ма(en) —.
(en) —., сре́дство выражение|выраже́ния(en) —., идио́м(en) —., идиомати́ческий оборо́т(en) —., идиомати́ческое выраже́ние(en) —., оборо́т ре́чи(en) —., фразеологи́зм(en) —., идиома(de) eigentümliche Sprechweise einer Personengruppe.
(de) Linguistik: feste Redewendung, Wortverbindung, idiomatischer Ausdruck, festes Syntagma.
(fi) jollekin kielelle ominainen ilmaus.
(nl) 1. een bijzondere uitdrukking in een bepaalde taal die samengesteld is door eigenaardig taalgebruik.
(pt) (expressão de uma língua).
(pl) —.
(pl) —., идиом(pl) —.
(pl) —., фразеологизм(de) —.
(pl) —., выражение(de) formelhafte, satzförmige Äußerung., посло́вица(zh) 約定俗成的口語或慣用語., фразеологический оборот(de) —.
cached Via: Dbnary en WikiWoordenboeken
Via: Memodata.com