Eigenlijk gebruikt, beteekenen aan brengen en overbrengen iets ergens heen voeren, brengen aan een persoon of naar eene plaats. Aanbrengen kan van iedere wijze van vervoer gezegd worden; overbrengen geeft tevens te kennen, dat het op de eene plaats opgenomen en op eene andere, min of meer verwijderde wordt neergelegd, en in figuurlijken zin, dat men eene tijding van een ander aanbrengt. Aanbrengen heeft de overdrachtelijke beteekenis van iemand iets doen verkrijgen; b. v. het goed hem door zijne vrouw aangebracht; verder die van bezorgen, berokkenen, of van eene tijding, die een ander onaangenaam is, tot iemands kennis doen komen. In het laatste geval staat het in beteekenis geheel gelijk met aandragen in fig. zin, dat thans minder gebruikelijk is. Aangeven en verklikken geven te kennen dat het eene tijding van bedreven kwaad is. Wanneer men eene onrechtmatige daad ter kennis der overheid brengt en men doet dit niet uit een onedel beginsel, dan geeft men die aan of doet aangifte ervan; geschiedt dit echter uit wraak, boosaardigheid, of hoop op belooning, dan brengt men het aan en is een aanbrenger. Die flauwe jongen brengt bij den meester alles aan. Hebt gij den diefstal, die bij u gepleegd is, al aangegeven? Verklikken is meer een woord uit de schoolwereld en wordt niet buiten de kinderwereld gebruikt. Wel echter het woord verklikker, stille verklikker voor spion. Overbrieven is eigenlijk de tijding van de schuld van een persoon per brief mededeelen, maar wordt ook oneigenlijk in ongunstigen zin van elk zeer ijverig mededeelen gebruikt.

Iemand iets in handen geven. Aangeven is de algemeene uitdrukking. Aanlangen en aanreiken geven te kennen, dat de persoon aan wien men een voorwerp geeft, er zelf niet bij kan. Aanlangen is minder in gebruik dan aanreiken on meer in gemeenzamen stijl. Geef mij de krant eens aan, ik wil de advertentie met eigen oogen zien. Reik mij mijn glas eens aan; ginds staat het. Lang mijn pijp eens aan.

Kenbaar maken, dat iemand iets onbehoorlijks heeft verricht.

Beschuldigen wijst in het algemeen aan dat men op iemand de schuld van iets legt, terwijl aanklagen bovendien uitdrukt, dat zulks geschiedt voor een macht, die de bevoegdheid bezit de schuldige te straffen. De aanklager neemt tevens de verplichting op zich, de aanklacht door bewijzen of getuigen te staven. Aanklagen verlangt dus een straf voor de misdaad, wat beschuldigen niet doet. Laat men het onderzoek en de opsporing der bewijzen aan de rechterlijke macht over, dan gebruikt men aangeven of aanbrengen. Aanbrengen onderstelt tevens, dat men uit wraak of uit zucht naar gewin een strafbare daad ter kennisse van de overheid brengt, terwijl aangeven die onedele drijfveer niet aanneemt. Wordt iemand valschelijk en met een boosaardig opzet een zware misdaad ten laste gelegd, dan gebruikt men betichten. Ook lette men er op, dat van beschuldigen, aanklagen of betichten het lijdend voorwerp een persoonsnaam is, terwijl aangeven en aanbrengen de misdaad tot lijdend voorwerp hebben.

Men beschuldigde den knecht algemeen, dat hij het huis in brand had gestoken; d.w.z. men gaf hem de schuld er van.

De boer klaagde den knecht aan, toen deze den brand had gesticht; d.w.z. de boer diende een aanklacht bij den rechter in, en had er bewijzen of getuigen voor. Hij gaf de brandstichting bij de justitie aan. (Zaaknaam).

De moord werd bij de justitie aangegeven; d.w.z. men stelde de justitie er van in kennis en liet aan haar het verdere onderzoek over.

De werkvrouw bracht alles van de dienstboden bij Mevrouw aan; d.w.z. om een plasdankje of wat ook te verdienen, verklapte zij alles. (In de kinderwereld „verklikken".)

De hovelingen betichtten den schatmeester van diefstal; d.w.z. zij zochten hem uit wraakzucht ten val te brengen en klaagden hem valschelijk aan.